மூழ்காத ஒரே கப்பல் நட்பு என்று ஏன் சொல்கிறார்கள் தெரியுமா?ஏனெனில், ஒவ்வொரு கணத்திலும், ஒவ்வொரு பயணத்திலும், நாம் பல உறவுகளை இழக்கிறோம், ஆனால்  நண்பர்கள் மட்டுமே இறுதி வரை இருப்பார்கள்.எத்தனை பெருங்கடல்களைக் கடந்தாலும், எத்தனை மைல்கள் சென்றாலும், தூரத்தால் உடைக்க முடியாத ஒரே விஷயம் நட்பு. வாழ்க்கையின் ஒவ்வொரு கட்டத்திலும், ஒவ்வொருவருக்கும் ஒரு நட்பு இருக்கும். எல்லோரையும் போல என் வாழ்விலும் ஒரு நட்பு வந்தது. நாட்கள் காலப்போக்கில் எங்கலது நட்பு அழகாக மாறியது. நாங்கள் வெவ்வேறு குணாதிசயங்களைக் கொண்ட ஆறு வெவ்வேறு நபர்கள். நாங்கள் எப்படி சந்தித்தோம் தெரியுமா?இதுதான் எனது நட்புக் கதை. நிஜ வாழ்க்கையை அடிப்படையாகக் கொண்ட இதயத்தைத் தொடும் கதை இது.

இது உயர்நிலைப் பள்ளியில் 2021-இல் நாங்கள் நான்குவது படிவத்தில் நுளைந்தபோது தொடங்கிய கதை. நான் புதிய நண்பர்களைச் சந்திக்கப் போகிறேன் என்பதால் பதற்றத்தில் இருந்தேன். அந்த பதற்றத்தில் என் கைகள் நடுங்கின. நான் வகுப்பில் நுழைந்தேன், அதிர்ஷ்டவசமாக எனது முந்தைய வகுப்பைச் சேர்ந்த சில நண்பர்கள் அங்கு இருந்தனர்.அவர்களைப் பார்துடன் எனக்கு கொஞ்சம் நிம்மதியாக இருந்தது. ஆனால் நான் வெவ்வேறு மாணவர்களுடன் ஒரு குழுவில் இருப்பேனோ என்று பயந்தேன். அன்றைய வகுப்பு தொடங்கும் முன், ஒரு பையன் என்னிடம் வந்து பேச ஆரம்பித்தான். அதன் பிறகு, மேலும் நான்கு பேர் எங்களது உரையாடலில் சேர்ந்தனர், நாங்கள் சிறிது நேரம் பேசிக்கொண்டிருந்தோம்.

எங்கலது சிறிய உரையாடல் எங்களுக்குள் ஒரு அழகான பிணைப்பை உருவாக்கப் போகிறது என்பது அப்போது எங்களில் யாருக்கும் தெரியாது. நாட்கள் போக போக, எங்கள் கதைகளையும் ஆர்வங்களையும் எங்களுக்குள் பகிர்ந்து கொள்ளத் தொடங்கினோம். நாங்கள் ஒன்றாக எல்லாவற்றையும் செய்யத் தொடங்கினோம். எங்களுக்குள் பாசம் பெரிதாகியது. எங்கக்கு வெவ்வேறு பின்னணிகள், வெவ்வேறு ஆளுமைகள் இருந்தன, ஆனால் எதுவும் எங்களைத் தடுக்கவில்லை.

நாங்கள் வீட்டில் இருந்ததைவிட எங்கள் நாட்களை பள்ளியிலே கழித்தோம். நான் என் குடும்பத்தினரெய்விட அவர்களிடம்தான் அதிகமாக பேசினேன், ஏனென்றால் வாழ்க்கையில் எப்போழுதும் நண்பர்கள் தான் நமது எல்லா வலிகளையும் கேட்டு குணப்படுத்துவார்கள். என் ஏற்றத் தாழ்வுகளில் எனக்கு துணையாக நின்றார்கள் என் நண்பர்கள். அவர்கள் என் கண்ணீரை தரையில் விடாத நாட்கள் எனக்கு நினைவில் உள்ளன, அவர்கள் என்னை சிரிக்க வைத்த நாட்களும் எனக்கு நினைவில் உள்ளன.

கண்ணீரை அடக்க முடியாத பள்ளியின் கடைசி நாள் எனக்கு நன்றாக நினைவிருக்கிறது,ஏனெனில்,என் வாழ்க்கையில் நான் நிறைய அழுதது அதுதான் முதல் முறை. நாங்கள் மீண்டும் ஒரே பள்ளியில் இருக்க மாட்டோம் என்று எனக்குத் தெரியும் . நான் சோகமாக இருக்கும்போது எனக்கு காட்பரி சாக்லேட் கொடுக்க ஹபீஸ் இல்லை. இனி எனக்கு ஆறுதல் சொல்ல கிஸ்டினாவோ அறியோ இல்லை. என்னைக் கட்டிப்பிடிக்க ஆலியா இல்லை. எனக்கு ஊக்கமளிக்க என்னிடம் எல்ஃபெராக்கி இல்லை. ஆனால் இது எங்களுக்குச் சிறந்தது என்று எனக்குத் தெரியும், ஏனென்றால் நாங்கள் எங்கள் கனவுகளுக்காக போராட நேரம் வந்துவிட்டது

இன்று, நான் அவர்களிடமிருந்து ஆயிரம் மைல் தொலைவில் இருக்கிறேன், ஆனால் அவர்களின் அழைப்புகள் என்னை நாள் முழுவதும்  சிரிக்க வைக்கின்றன. அவர்களின் குரல்கள் மட்டுமே என்னை மகிழ்ச்சியடையச் செய்யும். அவர்கள் எனது ஆறுதல் மண்டலம், அவர்கள் எனக்கு கடவுள் கொடுத்த பரிசு, அவர்கள்தான் எனக்கு எல்லாம். மற்றவர்கள் என்ன சொன்னாலும், என்னைப் போல அவர்களுக்கு அழகான நட்பு இல்லை என்பதை நான் முழு உலகிற்கும் சொல்வேன், என் கடைசி மூச்சு வரை அவர்களை நேசிப்பேன்.

ஒரு நாள் நாங்கள் மீண்டும் வெற்றிகரமான நபர்களாக ஒருவரை ஒருவர் சந்திப்போம், நாங்கள் ஒரு அழகான பூங்காவில் ஒன்றாக அமர்ந்து எங்கள் பள்ளிகூட நினைவுகளை மீண்டும் ரசிப்போம். அந்த நாள் விரைவில் வரும். எங்கள் பிணைப்பு எவ்வளவு அழகானது என்பதை அனைவரும் அறிந்து கொள்ளும் நாள் வரும்.

அழகான நட்பைப் பெற அனைவருக்கும் அதிர்ஷ்டம் இல்லை. அதனால்,அது நீடிக்கும் வரை அதைத் தழுவுங்கள், ஏனென்றால் அது போய்விட்டால், நீங்கள் என்ன செய்தாலும், அது திரும்பி வராது.